دامداری five.tan

منوي اصلي

آرشيو مطالب

لينکستان

ساعت

امکانات

ورود اعضا:

نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

خبرنامه وب سایت:






Alternative content



پرواربندی گوسفند

مقدمه

پرواربندی گوسفند، فن افزایش وزن دام دریک دوره زمانی مشخص و کوتاه است. هدف اصلی پرواربندی، ذخیره چربی درداخل بافتهای عضلانی می باشد. با انجام پرواربندی مناسب، گوشت گوسفند ترد، خوش طعم و آبدار می شود. درایران نژادهایی ازگوسفند وجود دارند که از نظر تولید گوشت و پرواربندی بسیار مناسب هستند و با تغذیه مناسب می توان میزان مرغوبیت گوشت آن ها را بهبود بخشید.

پرواربندی بره های جوان:

دراین روش گوسفندان را پس از سن شیرخوارگی درزمانی که وزن بره 20 تا 25 کیلوگرم می باشد، بایستی برای پرواربندی آماده و یا خریداری نمود. مدت اجرای پرواربندی حدود 100 روز است و بره ها پس از رسیدن به وزن 40 تا 50 کیلوگرم، درسن 6 تا 8 ماهگی کشتار می شوند.

پرواربندی گوسفندان بالغ وپیر:

معمولاً گوسفندان بالغ وپیر برای پرواربندی مناسب نیستند زیرا رشد آن ها کامل شده است. اما برای بالا بردن مرغوبیت لاشه های میش و قوچ های پیر ومازاد گله می توان آن ها را مدت یک ماه درآغل نگهداری کرد. دراین دوره گوسفندان تغذیه کافی شده و از حالت لاغری بیرون آمده وروانه کشتارگاه می شوند.(شکل 1)

 

 

شكل 1-تغذيه كامل گوسفندان پير به مدت
يك ماه آنها را براي كشتار آماده مي نمايد.

 

مشخصات گوسفند پرواری:

چون هدف از پرواربندی، تولید کم هزینه و اقتصادی گوشت است، لذا باید به موارد زیر توجه شود

1 - نژادهای سنگین وزن مانند نژاد مهربانی برای پرواربندی مناسب بوده زیرا قدرت رشد بیش تری دارند

2- گوسفند های کوتاه اندام برای پرواربندی بسیار مناسب می باشند. این گروه دارای سینه ای عریض و مربعی شکل بوده و دست و پای آن ها کوتاه و نزدیک به زمین است.

3- بهترین سن برای شروع پرواربندی سن 4 تا 5 ماهگی و پایان آن 8 تا 9 ماهگی است . دراین محدوده سنی ، گوسفندان بهترین بازده تغذیه ای را دارند.(شکل 2).

 

 

 

شكل 2 - انتخاب گوسفندان براي پروار بندي

 

 

خصوصیات گوسفند نژاد مهربان:

این نژاد جزء گوسفندان سنگین وزن کشور وزادگاه اصلی آن، منطقه کبودرآهنگ دراستان همدان است. بدن این گوسفند بجز درناحیه زیر گلو وزیر شکم پوشیده از پشم وعمدتاً رنگ آن قهوه ای تا خرمایی می باشد. استخوان بینی برآمده، چشم ها مورب، سوراخ بینی گود و نزدیک، به هم، گوش لاله ای شکل و دنبالچه دوکی شکل با دنبه پیوسته از مشخصات ظاهری این نژاد است(شکل 3)

 

 

 
شكل 3 - گوسفند نژاد مهربان

تغذیه گوسفند پرواری نژاد مهربان:

گوسفند پرواری برای زنده ماندن به مقداری غذا نیاز دارد که به آن جیره نگهداری می گویند. هم چنین به میزان غذایی که دام برای تولید گوشت مصرف می نماید جیره تولیدی می گویند. لذا دردام پرواری نیاز غذایی آن جمع جیره نگهداری و جیره تولیدی می باشد.مواد خوراکی مورد استفاده تغذیه گوسفند، علوفه های سبز ، ریشه وغده محصولات، مازاد محصولات کشاورزی و مازاد کارخانجات صنایع تبدیلی کشاورزی می باشد.علوفه های سبز، دارای حجم زیاد، فیبر فراوان وانرژی کمی هستند و برای تغذیه گوسفند پرواری به تنهایی قابل استفاده نمی باشند. بنابراین از مواد دیگری که دارای انرژی زیاد، حجم و فیبر کم هستند و به آن مواد کنسانتره گفته می شود، بایستی به عنوان مکمل غذایی استفاده گردد(شکل4)

 

 

 

شكل 4 - استفاده از مكمل هاي غذايي براي بره هاي پرواري

 

مواد قابل استفاده درتغذیه گوسفند پرواری

1- دانه جو اگر بصورت بلغوری خورانده شود، یکی از منابع تامین انرژی برای دام است

2- کاه ساقه خشک تیره غلات و حبوبات است که پس از کوبیدن وجدا کردن دانه بدست
می آید . از نظر مواد غذایی بسیار ضعیف است. برای گوسفند پرواری کاه بایستی با کود اوره غنی سازی شود

3- سبوس، غشاء خارجی دانه غلات است که ارزش غذایی زیادی دارد، برای دام سهل الهضم وملین ودارای فسفر زیادی است

4- کنجاله مازاد کارخانجات روغن کشی بوده که مهم ترین آن، کنجاله تخم پنبه و کنجاله سویا است. این ماده پروتئین زیادی دارد و یکی از اساسی ترین مواد درخوراک گوسفند پرواری می باشد

5- تفاله وملاس چغندر، مازاد کارخانجات قند است و به علت قندی بودن و خوش خوراک کردن مواد غذایی برای پرواربندی بسیار مناسب می باشند

6- یونجه برای دام خوش خوراک است و از نظر پروتئین ، کلسیم و ویتامین بسیار غنی است. ارزش غذایی برگ یونجه بیش تر از ساقه آن است لذا زمان و نحوه برداشت آن تاثیر زیادی روی ارزش غذایی آن دارد.(شکل 5)

 

 

 

شكل 5 - مخلوطي از دانه جو،كاه ،سبوس ،كنجاله ،تفاله و ملاس چغندر و يونجه

نیاز غذایی دام پرواری:

الف- انرژی به وسیله مواد غذایی تامین شده و برای نگهداری بافت های بدن، فعالیت های حیاتی و رشد و نمو صرف می شود. چنان چه انرژی مورد نیاز دام تامین نشود، علایم ظاهری کمبود، مانند لاغری و عدم تناسب اندام بروز می کند

ب- پروتئین از طریق مواد غذایی تامین می شود و وجود آن برای رشد و نمو دام ضرورت دارد. کنجاله دانه های روغنی و یونجه از مهم ترین منابع تامین پروتئین هستند

ج- آب برای گوسفند پرواری بسیار ضروری و متوسط مصرف آن 3 تا 5 لیتر در روز است.

د- مواد معدنی مانند سدیم، کلسیم، فسفر، ید و آهن برای رشد ونمو دام ضروری است. برای تامین نمک مورد نیاز دام بهتر است ازسنگ نمک استفاده شود.

ه- ویتامین ها برای فعالیت های عادی ضروری هستند. بخصوص ویتامین D که درجذب کلسیم وفسفر نقش دارد. کلسیم و فسفر در رشد اسکلتی دام بسیار موثر هستند.

جیره غذایی مورد نیاز گوسفند پرواری:

مقدار غذایی که در24 ساعت دراختیار دام قرار می گیرد تا دام بتواند به فعالیت های خود ادامه داده و تولید شیر داشته باشد، جیره غذایی گفته می شود. جیره غذایی متعادل مخلوطی از چند ماده خوراکی است که دارای مقدار و نسبت صحیحی از انرژی و مواد مغذی مختلف بوده و
چنان چه روزانه و به میزان کافی دراختیار دام قرار گیرد، احتیاجات آن را از نظر انرژی ، پروتئین، موا معدنی وسایر مواد مغذی درمدت 24 ساعت تامین می کند(شکل 6)

 

 

 

 

شكل 6 -محاسبه جيره غذايي مورد نياز بره هاي پرواري

 

 

 

اصول تهیه جیره متعادل:

برای تهیه یک جیره متعادل باید از میزان احتیاجات گوسفند به مقدار ماده خشک ، انرژی ، پروتئین ومواد مغذی اطلاع داشت. جیره غذایی ضمن خوش خوراکی، قابل هضم بودن ومقوی بودن بایستی از نظر اقتصادی نیز باصرفه باشد و چون گوسفند یک حیوان نشخوار کننده است، وجود مقدارکافی مواد خشبی درجیره ضروری است. مواد خوراکی مورد استفاده درپرواربندی گوسفند نژاد مهربان شامل یونجه، جو بلغور شده، کنجاله تخم پنبه ، سبوس گندم، تفاله خشک چغندر قند و کربنات کلسیم است.برای هر راس دام، مقدار خوراک مصرفی درهرروز 1300 گرم است. نسبت ترکیب کنسانتره وعلوفه به ترتیب 780 گرم و 520 گرم بوده بطوریکه کنسانتره ویونجه را کاملاً با هم مخلوط کرده ودرسه نوبت صبح، ظهر و عصردراختیار بره ها قرار داده می شود. برای عادت کردن بره ها وجلوگیری از مشکلات گوارشی ناشی از خوراک مصرفی، تغییر جیره بایستی به تدریج وطی یک هفته تا ده روز انجام شود. درماه دوم پرواربندی مقدار خوراکی مصرفی 1600 گرم می شود بطوری که برای هر بره 1280 گرم کنسانتره و 320 گرم یونجه به صورت مخلوط درسه وعده داده می شود. دریک طرح تحقیقی – ترویجی که برای بررسی اثر تغذیه برافزایش وزن بره های نژاد مهربان دراستان همدان انجام شد، بره ها طی سه ماه با ترکیب مواد جدول 1 تغذیه شدند که افزایش وزن بره ها و ماده خشک مصرفی برای اطلاع درجدول 2 آمده است.

جدول یک: ترکیب کنسانتره ودرصد هریک از مواد غذایی

ردیف ماده خوراکی درصد
1 جو بلغور شده 53
2 کنجاله تخم پنبه 10
3 سبوس گندم 3/11
4 تفاله خشک چغندر قند 26
5 کربنات کلسیم 7/0

جدول دو: نسبت کنسانتره به علوفه درجیره غذایی بره های پرواری و افزایش وزن دردوره پرواربندی

ماده وزن زنده(کیلوگرم) ماده مصرفی(کیلوگرم) درصد کنسانتره درصد یونجه
اول 30 300/1 60 40
دوم 40 600/1 75 25
سوم 50 600/1 80 20

 

زمان خاتمه پرواربندی:

اصولاً مدت پرواربندی یکصد روز است وهر زمان که اضافه وزن به دلیل اضافه شدن چربی بدن باشد بایستی پرواربندی خاتمه یابد. دراواخر پرواربندی ضریب تبدیل غذایی کاهش یافته وبه ازاء مصرف هر واحد جیره غذایی افزایش وزن بره ها اقتصادی نخواهد بود.

نکات مهم دیگری که درپرواربندی بایستی مورد توجه قرار گیرد:

1- چون خرید بره ها حدود 50 تا 70 درصد کل مخارج پرواربندی را تشکیل می دهد بنابراین درخرید بره دقت لازم صورت گیرد.

2- بره هایی را که دراواسط تابستان خریداری می شوند بهتر است تا اوایل پاییز درچراگاه ها یا پس چر مزارع چرا داده و سپس به جایگاه پرواربندی منتقل شوند

3- جیره غذایی بره های پرواری از نظر اقتصادی بایستی قابل صرفه باشد

4- سرعت رشد بره های نر بیش تر از بره های ماده است و راندمان لاشه آن ها بهتر است

5- از اخته کردن دام های پرواری خودداری نمایی زیرا هورمون های جنسی درسرعت رشد بره های پرواری بسیار موثر می باشند(شکل 7).

 

 

شكل شماره 7 - محاسبه وزن گوسفند در پايان پروار بندي

خلاصه مطالب:

چاق کردن گوسفند با استفاده از جیره مناسب و اقتصادی درحداقل زمان را پرواربندی می گویند. هدف پرواربندی ذخیره چربی درداخل بافت های عضلانی می باشد. عمل پرواربندی دربره های جوان و گوسفندان بالغ و پیر انجام می شود. برای پرواربندی از نژاد سنگین وزن مانند نژاد مهربانی استفاده می شود. بهترین سن برای شروع پرواربندی سن 4 تا 5 ماهگی وپایان آن 8 تا 9 ماهگی است . درتغذیه گوسفند پرواری باید از علوفه خشبی و مواد کنستانتره استفاده نمود. گوسفند مهربان جزء نژادهای پرتوقع بوده وبرای پرواربندی آن بایستی جیره متعادل تهیه شود.

پروار بندی بره نژاد مهربان:

  • چاق کردن گوسفند با استفاده از جیره مناسب درحداقل زمان را پرواربندی می گویند.
  • برای پروار بندی از نژاد های سنگین وزن مانند نژاد مهربان استفاده می نمایند.
  • بهترین سن برای پروار بندی سن 4 تا 5 ماهگی می باشد.
  • مدت پروار بندی یکصدروز به طول می انجامد.
  • درجیره غذایی دام پرواری بایستی به تامین انرژی ، پروتئين، آب ، مواد معدنی و ویتامین ها توجه کافی داشت.
نويسنده: علی جولانی-حسین ذوالفقاری تاريخ: دو شنبه 15 آبان 1391برچسب:, موضوع: <-PostCategory-> لينک به اين مطلب

مديريت تغذيه تليسه

غذاي كامل براي تليسه ها

بجاي اينكه گوساله ها را با علوفه و كنسانتره بطور جداگاه تغذيه نماييم ، مي توان آنها را مخلوط كرده و به صورت يك غذاي كامل تغذيه كنيم . در بعضي موارد اين عمل به مديريت كمك مي كند و در مصرف كارگر صرفه جويي مي شود.

تا پنج ماهگي يك سوم ماده خشك مورد نياز گوساله ها را بايد از علوفه و دو سوم بقيه را از غلات تأمين نمود .

براي گوساله هاي 6 تا 10 ماهه ، 75% ماده خشك مورد نياز را از علوفه و25% آن را از غلات تغذيه كيند .

 

در روزهاي گرم ، روزي يك نوبت به اندازة مصرف ، غذا را مخلوط كنيد . تليسه ها را بر حسب سن و اندازه گروه بندي كنيد و به اندازه كافي فضاي آخور براي آنها منظور نماييد . اگر در بين گوساله هاي 60 الي 90 روزه اسهال مشاهده شد ، آنها را با علوفه گرامينه و كنسانتره تغذيه نماييد ، در غير اين صورت ، برنامه غذايي علوفه خشك و كنسانتره را تا 90 تا 120 روزگي به تعويق اندازيد .

تغذيه گوساله ها را با مخلوط 60:40 ( كنسانتره : علوفه ) شروع كنيد . از مكمل فسفر استفاده كنيد ، مگر اينكه علوفه يا كنسانتره حاوي مقدار كافي فسفر باشد .از مكملي كه نسبت كلسيم به فسفر در آن مناسب باشد استفاده كنيد . جيره را به طور كامل مخلوط كنيد .همچنين مي توان از مخلوط 90% كنسانتره و 10% علوفه همراه با چراگاه بطور محدود استفاده نمود .

 

گوساله هاي ماده را مي توان از 8 تا 9 هفتگي تحت اين رژيم غذايي قرار داد . از 6 تا 24 ماهگي بهتر است كه از جيره هايي با درصد علوفه بيشتر استفاده نمود .

 

گوساله ها را مي توان با چراگاه محدود يا بدون چراگاه پرورش داد . وقتي از چراگاه استفاده نمي شود ، بايد مقداري مكمل ويتامين A تغذيه نمود .

روشهاي تغذيه تليسه ها

يك گوساله بعد از اين كه به طور موفقيت آميز از شير گرفته مي شود و به سن 3 ماهگي مي رسد ، آمادة وارد شدن به سيستم تغذيه اي تليسه ها است . گروه بندي تليسه ها به صورتي كه در ذيل آمده است مي تواند هزينه و رشد را مطلوب كند . دلايل تقسيم بندي تليسه ها به هفت گروه عبارتند از : نياز به مواد مغذي ، اختلاف در مصرف ماده خشك ، اختلاف جثه ، جفت گيري با تلقيح مصنوعي و نيازهاي آبستني . بطورخلاصه :

 

* به تليسه هاي زير 3 ماه ، سيلاژ ذرت ، هيلاژ مرطوب ( بالاي 60 درصد رطوبت ) و علوفه مرتعي ندهيد .

* گروه 1 و 2 نياز به مكمل دانه ( 5-3 پوند ) براي تأمين انرژي و يك مكمل پروتئين ( 1/2 پوند ) دارند .

* گروه 3 و 4 بسته به نوع و كيفيت علوفه نياز به مكمل دانه دارند ( 3-1 پوند ) .

* گروه 5 و 6 ممكن است به دانه يا مكمل پروتئيني اضافي بيشتر از منبع علوفه اي نياز نداشته باشند

* جيره گروه 7 مي تواند مشابه به گروه 5 و 6 باشد ولي حاوي سطح بالاتري از مواد معدني كمياب ، ويتامينها و همين طور مواد مغذي جهت تأمين نياز گوساله متولد شده باشد .

* همه تليسه ها بايد يك تركيب مواد معدني و ويتاميني متوازن را در جيره داشته باشند ( نه به صورت انتخابي ) .

* همه تليسه ها بايد با يك اصلاح كننده شكمبه مورد تغذيه قرار بگيرند .

* نمك عناصر كمياب و يك ماده معدني را مي توان به طور جدا بر اساس انتخاب آزاد تغذيه كرد ( جايگزين ميزان مواد معدني كه از طريق جيره دريافت مي كند ، نمي شود ) .

به مصرف خوراك براي اجتناب از مصرف بيهوده و هزينه بالا تر غذا توجه كنيد .

عوامل محيطي مي تواند نياز انرژي را فراتر از نياز طبيعي حيوان افزايش دهد . مثلاً يك تليسه 600 پوندي نياز به 1/9 پوند TDN در روز دارد . اگر تليسه ها در جايگاه باز و زمستان نگهداري شوند ، به ميزان 3 پوند TDN به احتياجات اضافه كنيد ولي چنانچه تليسه سنگين است و از پوشش بستري برخوردار است مقدار افزايش را به 381/0 پوند TDN محدود نماييد . و چنانچه هر دو شرايط اتفاق بيفتد ، در اين حالت 75/0 پوند دانه اضافي ديگر نياز است ، در غير اين صورت ، ميزان رشد كاهش خواهد يافت

خطر انباشته شدن چربي در پستان ( توسعه پستان چاق )

تحقيقات به طور روشن بيان مي كنند كه جيره هاي با انرژي بالا همراه با مصرف پروتئين در حد ناكافي توليد تليسه هاي با وضعيت بدني بالاتر[1] از حد مطلوب كرده و توسعه غده پستان و توليد شير كاهش مي يابد تغييرات هورموني ( سطح پايين تر هورمون رشد و هورمونهاي ديگر توسعه دهنده پستان[2] ) باعث اين اثر منفي مي شود . مرحله توسعه قبل از بلوغ ( 10-4 ماه سن ) كه مصادف با زمان توسعه غدد پستاني ، مجاري ترشحي و سلولهاي پارانشيمي است ، زمان مهم و حساسي است . محققين نيويوركي نشان داده اند كه اگر سطح مواد مغذي تنظيم باشد و امتياز وضعيت بدني هم در محدوده طبيعي باشد توسعه پستان صورت مي گيرد (بر اساس توليد شير تليسه ها اندازه گيري شده است ) .

پروتئين خام

پروتئين خام موردنيازگوساله ها ازسن 3 ماهگي تا 6 ماهگي 16 درصد و از 6 ماهگي تا مرحله جفتگيري 12 درصدتوصيه شده است . درسنين 3 تا 6 ماهگي ، ازكل پروتئين خام ، 40 تا 60 درصدآن بايدازنوع پروتئين غيرقابل تجزيه باشد وبقيه شامل پروتئين تجزيه پذيرومحلول باشد .

البته بخاطرگران بودن اين نوع پروتئين ها (كنجاله سويا – پودرگوشت وخون – پودرماهي ) مي توان اين نوع پروتئين را به ميزان 15 تا 30 درصدنيزكاهش داد . (يعني درجيره گوساله هاي 3 تا 6 ماه بايد 30-15 درصدازكنجاله سويا وپودرگوشت ياهرنوع ماده اي كه پروتئين غيرعبوري زيادي دارد استفاده كرد) .تغذيه زيادازكاه غلات كه داراي قابليت هضم كمي هستند ، تراكم موادمغذي راكاهش داده وبرمصرف منابع پروتئيني گران قيمت وبهره وري خوراك تاثيرمنفي مي گذارد . ازآنجا كه در سنين 3 تا 6 ماهگي بايستي تراكم انرزي بالا باشد ، توصيه مي شود ازمصرف موادي مانند سبوس گندم كه موجب كاهش تراكم انرژي مي شوند خودداري شده وازغلات پرانرژي مانند جو – ذرت – گندم استفاده گردد .

درمجموع تحقيقات نشان مي دهد كه از سن 6 ماهگي به بعد پروتئين جيره بايددرحدود 12 درصد باشد دراين سنين ديگرنيازي به پروتئين غيرعبوري يا كنسانتره زيادوگران قيمت نيست

موادمعدني

استخوانهاي گوساله ها هماهنگ با بافت هاي ديگر بدن داراي رشدسريع مي باشند . لذاتامين موادمعدني لازم به ويژه كلسيم وفسفر درجيره آنها داراي اهميت فراواني مي باشد . معمولا كنسانتره ازنظرفسفرغني بوده وتامين فسفرموردنيازگوساله ها با دراختيارگذاشتن كنسانتره كافي انجام مي شود . امابراي تامين كلسيم مورداحتياج آنها بهترين راه اين است كه به ميزان 1 تا 5/1 درصد به كنسانتره پودرسنگ آهك اضافه شود

نويسنده: علی جولانی-حسین ذوالفقاری تاريخ: جمعه 12 آبان 1391برچسب:, موضوع: <-PostCategory-> لينک به اين مطلب

نژادهای گوساله

سلسله: جانوران
شاخه : مهره داران
رده: پستانداران
راسته: سم داران
خانواده: Bovidea
زیر خانواده: Bovinae
جنس: Bos مهمترین گونه هایی که در این جنس دیده می شوند عبارتند از: 1- Bos taurus : گاوهای اهلی اروپا که بدون کوهان هستند.
2- Bos indicus : گاوهای کوهان دار هندوستان معروف به زیبو
3- Bos grunniens : گاو میش اهلی تبت موسوم به یاک
4- Bos bison : گاومیش وحشی آمریکای شمالی موسوم به باسیون آمریکایی
5- Bos bublus : گاومیش اهلی هندوستان گفته می شود که همه گاوهای شیری و حتی گوشتی از گاو وحشی اوراک یا Bos taurus بوجود آمده اند. گاوهای زیبو به حالت وحشی شناسایی نشده اند ولی گفته می شود که از Bos namadicus بوجود آمده اند. این گاو در شمال بلوچستان اهلی شده و در آسیا و آفریقا گسترش یافتند. احتمال می رود که بین اوراک و زیبو آمیزش انجام شده باشد. زیرا نژادهای زیادی وجود دارند که کوهان آنها از زیبوی اصلی کوچکتر است. از نقطه نظر نوع استفاده گاوها را به نژادهای شیری ، گوشتی و دو یا چند منظوره تقسیم بندی می کنند.

تقسیم بندی نژادهای گاو از نظر نوع تولید:

نژادهای گوشتی

1- آنگوس (Angus)


نام اهلی این نژاد آبردین آنگوس (Aberdeen Angus) و منشاء آن اسکاتلند است. گاوهای آنگوس به رنگ سیاه می باشند. پوشش مویی بدن آنها نرم بوده و بدون شاخ هستند. این نژاد دارای بدنی تنومند بودن و از نظر پرواربندی مناسب می باشد. این گاوها بسیار مقاوم بوده و به آسانی به شرایط گوناگون خو می کنند. از این رو برای بهبود گوشت در بیشتر نقاط جهان ، برای آمیزش با گاوهای بومی برگزیده شده اند. چون بی شاخی صفتی غالب است گوساله های نسل اول بدون شاخ خواهند بود که از نظر آسان کارکردن ، زخم نکردن پوست و زیان نرساندن به گوشت دارای اهمیت است. تعدادی از این نژادها حامل ژن مغلوب بوده و در بعضی مواقع گوساله قرمز رنگ از والدین سیاه رنگ به دنیا می آیند. گوساله معمولاً به آسانی و بدون نیاز به کمک زاده می شوند و به همین دلیل است که در بسیاری از تلیسه های گاوهای شیری را با گاوهای نر این نژاد جفتگیری می دهند.
2- آنگوس قرمز (Red Angus)

 

گله های این نژاد حاصل تلاقی گاوهای قرمز اصلاح شده با گاوهای قرمز حاصل از آنگوس سیاه می باشند. فرزندان حاصل از تلاقی های آنگوس قرمز همیشه قرمز رنگ می باشند . در حالیکه ژن قرمز مغلوب می باشد.این نژاد به غیر از رنگ از سایر جهات شبیه آنگوس سیاه است آنگوس قرمز آب و هوای گرم را نسبت به آنگوس سیاه بیشتر و بهتر تحمل می کند.

3- شارولی (Sharolais)
یکی از قدیمی ترین نژادهای گاوهای گوشتی فرانسوی است. این نژاد در منطقه شاروله در مرکز فرانسه توسعه یافته است. اگرچه در آغاز، نژادی دو کاره ( کار و گوشت) بوده، اما به دلیل نبود نیاز به گاو برای انجام کار و با پیشرفت تکنولوژی به نژادهای گوشتی تبدیل شده است. گله های شارولی در آمریکا ، کانادا ، جزایر باهاما، انگلستان، ایرلند ، ژاپن و فرانسه وجود دارد. گاو شارولی سفید متمایل به کرم بوده و پوستی صورتی رنگ دارد. گاو نر بالغ وزنی برابر 907 تا 1134 کیلوگرم و گاو ماده بالغ نیز وزنی برابر 680 تا 816 کیلو گرم دارد. به طور معمول شاخدار بوده و شاخها سفید رنگ ، باریک و نوک تیز می باشد. بعضاً شارولی بدون شاخ نیز مشاهده می شود. کیفیت لاشه آن بسیار عالی بوده و به دلیل نداشتن چربی زیر پوست ، می توان بدون افزایش چربی روی لاشه آن را تا وزنهای زیاد پروار کرد. میزان چربی درون ماهیچه ای لاشه زیاد است . این نژاد سازگاری خوبی با اکثر مناطق دارد و در برنامه های تلاقی نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
4- چیانینا یا کیانینا (Chianina)
منشأ این نژاد ، دره کیانینا در ایتالیا می باشد و یکی از قدیمی ترین ن‍ژادهای گاو در ایتالیا و احتمالاً یکی از قدیمی ترین نژادها در جهان بوده و قبل از زمان امپراتوری رم وجود داشته است. بلندی قد گاو نر چیانینا به 8/1 متر می رسد و وزنی بالغ بر 1814 کیلوگرم دارد. بلندی قد گاو ماده نیز به 5/1 متر و وزن آن به 1088 کیلوگرم می رسد. این نژاد دارای موههای کوتاه و نرم و به رنگ سفید است. گوساله های خالص در زمان تولد به رنگ قهوه ایی سوخته هستند اما در 4-3 ماهگی سفید رنگ می شوند. انتهای دم ، مژه ها و سم ها سیاهرنگ ، سر مستقیم و صورت دراز است. در دامهای جوان شاخها سیاه هستند ولی در 2 سالگی زرد رنگ می شوند. مهمترین ویژگی این نژادها همانطور که ذکر شد اندازه بسیار بزرگ آن است. چیانینا به دلیل شیوه کاربرد آن در دراز مدت به نژاد کاری تبدیل شده است. حیوانی است با دست و پا و سم بسیار نیرومند که می تواند مسافت زیادی را به راحتی طی کرده و با سرعت کار کند. مقاومت این نژاد در برابر گرما و بیماری بسیار زیاد بوده و می تواند در نواحی گرم و هم معتدل زندگی کند. در ایتالیا این نژاد از حالت دو منظوره بودن ( گوشت و کار) خارج شده و به نژاد گوشتی تبدیل می شود. کیفیت لاشه آن بسیار خوب است و حتی در وزنهای بسیار بالا نیز چربی گوشت آن اندک است. 5- گالووای (Galloway)
این گاوها برای سده های پیاپی در جنوب غربی اسکاتلند دیده می شوند. گفته می شود این نژاد هرگز با نژادهای دیگر آمیخته نشده و بنابراین کهن ترین نژاد گوشتی بریتانیا است. این گاوها بسیار مقاوم بوده و سرما ، باد و باران و برف را بخوبی پذیرا هستند. دارای پوستی کلفت و موهای دراز و پر پشت هستند.که آنها را حفاظت می کنند. قابلیت چرای آن بسیار خوب است و مراتعی که برای سایر نژادها مناسب نیستند برای این گاوها بسنده است. گاوها بیشتر سیاهرنگ هستند. یک سویه از این نژاد نواری سفید پیرامون کمر دارد و به Belted Galloway معروف است. به طور طبیعی این گاو بدون شاخ است.
6- هرفورد (Herford)
منشأ هرفورد از بخش هرفورد در انگلستان می باشد. این نژاد دارای صورت سفید و بدنی قرمز رنگ بوده و شکم ، پاها و دم افشان نیز سفیدرنگ می باشد. هرفورد نژادی شاخدار و دست آموز بوده و کار کردن با آن راحت می باشد. همچنین تولید گوساله این نژاد تحت شرایط سخت از سایر نژادها بیشتر است. وزن هرفورد نر در حدود 834 کیلوگرم و وزن هرفورد ماده 544 کیلوگرم است. گاوهایی مقاوم با توان چرای بسیار مناسب هستند و به آسانی می توان آنها را در مراتع پروار کرد. هرفورد بدون شاخ نیز وجود دارد که منشأ آن از آیوای آمریکاست و به غیر از شاخداری و بدون شاخی ، سایر خصوصیاتی شبیه هرفورد شاخدار دارد.
7- لیموزین(Limousin)
منشأ این نژاد استان لیموزین در غرب فرانسه است. خاک این ناحیه فقیر بوده و به دلیل شرایط بسیار سخت محیطی گاوهای این ناحیه بسیار مقاوم هستند. در سراسر سال می توان گاوها را در هوای آزاد نگهداری کرد. گاوها توان تحمل هوای بسیار گرم تا بسیار سرد را دارند. لیموزین در آغاز نژادی دو منظوره برای کار و گوشت بوده اما بعدها ویژگی های گوشتی آن مورد تأکید قرار گرفت. رنگ این گاوها زرد مایل به قهوه ای ، سر آنها کوتاه و پیشانی و پوزه آنها پهن است. شاخها ، کوتاه و متوسط و به رنگ زرد طلایی ( بلوند) هستند که به سوی جلو رشد می کنند. گردن کوتاه و شانه ها صاف است. قفسه سینه گسترده ، دنده ها برجسته و کپل بزرگ است. پاها نسبتاً کوتاه و با وجود استخوان بندی ظریف بسیار نیرومند است.
8- ماین آنجو(Main – Anjou)
منشأ این نژاد کشور فرانسه می باشد.ماین آنجوحاصل تلاقی شورت هورن نر انگلیسی و مانسل ماده فرانسوی است. اصالتاً این نژاد حیوان کاری است و در اثر اصلاح نژاد برای صفات تولید شیر و گوشت توسعه یافته است. ماین آنجو امروزه به عنوان یک تولید کننده عالی گوشت در نظر گرفته می شود. رنگ آن قرمز تیره و سفید می باشد و دارای رنگدانه های روشنی بر روی پوست خود هستند. این نژاد دارای شاخ با اندازه متوسط می باشد که به سمت جلو پیچش دارد و حیوانی آرام بوده و به راحتی دست آموز می گردد.

9- شورت هورن و شورت هورن بدون شاخ (Short horn and polled short horn)
منشأ این نژاد از شمال انگلستان است و گاوهای شورت هورن به رنگ قرمز و سفید و یا ابرش دیده می شوند. شاخ این گاوها کوتاه است. در گاوهای نر، خمش شاخ به سمت جلو و در گاوهای ماده به سوی جلو و درون است. گاو نر بالغ وزنی معادل 1088 کیلوگرم و ماده آن 680کیلوگرم دارد. شورت هورن توانایی سازگاری با شرایط آب و هوای مختلف را دارد. از این نژاد در تلاقی بسیار استفاده می شود و دارای خصوصیات مادری خوب و توانایی شیردهی عالی می باشدو شورت هورن لاشه مناسب و مطلوب تولید می کند. اگرچه این نژاد زمانی یکی از نژادهای بسیار مشهور جهان و از نظر تعداد بسیار زیاد بوده ، اما اکنون در نتیجه رقابت با گاوهای شیری و گوشتی خالص تعداد آنها بسیار اندک است. گونه ایی از آن در استرالیا بوجود آمده که به نام شورت هورن ایلاوارا معروف است.
10- سیمنتال (Simmental)
منشأ این نژاد از دره سیمن در کشور سوئیس است و به همه کشورهای مجاور یافته است. حدود نیمی از گاوهای کشور سوئیس از این نژاد بوده و یکی از مشهورترین نژادها در اروپا می باشد. در فرانسه به نام Pie Rouge و در آلمان به نام Fleckvieh نامیده می شود.تخمین زده می شود که هم اکنون بیش از 35 میلیون رأس از این نژاد در اروپا موجود باشد. گاو سیمنتال ، دارای صورتی روشن و بدنی با لکه هایی به رنگ قرمز می باشد و شاخه هایی با اندازه متوسط دارد. این حیوان بدنی بزرگ داشته ، وزن گاو نر بالغ 1043 تا 1179 کیلوگرم و وزن ماده بالغ آن 658 تا 816 کیلوگرم است. این نژاد در هردوره شیردهی 4082 کیلوگرم شیر با %4 چربی تولید می نماید.
11- براهمن (Brahman)
این نژاد در جنوب غربی ایالات متحده آمریکا توسعه یافته است و منشأ اصلی آن از کشور هند است و از گاو Bos indicus بوجود آمده است. Bos indicus دارای کوهان بوده که اغلب به نام زبو معروف هستند. گوشت خوب و بلوغ زودرس از صفات این نژاد می باشد و همچنین در تلاقی ها از آن استفاده می شود و نتایج هیبرید آنها به وجود آوردن گاوهای گوشتی خوبی بوده است. رنگ برهمن خاکستری روشن یا قرمز و تقریباً سیاه می باشد ولی غالباً به رنگ خاکستری روشن تا خاکستری نیمه روشن دیده می شوندو علاوه بر کوهان ، پوستی شل و افتاده و به زیر گلو و گوشها آویزان دارند. موی بدن گاوهای برهمن کوتاه ، پر پشت و براق است. سر گاوهای برهمن دراز شاخهای آنها کوتاه است. کوهان در این گاوها کاملاً مشخص است. گاوهای برهمن تا سن 5 الی 6 سالگی نیز به رشد خود ادامه می دهند. پایداری آنها در برابر گرمای زیاد محیطی و بیماریها از ویژگیهایی است که موفقیت این نژاد در نواحی گرم را سبب شده است. برهمن از نظر تولید گوشت در نواحی گرم و مرطوب نقش مهمی دارد و اکنون در بیش از 60 کشور جهان دیده می شود.
12- برانگوس(Brangus)
این نژاد از تلاقی گاوهای برهما و آنگوس بوجود آمده است و اولین تلاقی در سوئیزیانای آمریکا صورت گرفته است. برانگوس به رنگ سیاه و بدون شاخ می باشد. این نژاد سازگاری خوبی با آب و هوای متنوع داشته و خصوصیات مادری خوب ، راندمان غذایی بالا و تولید لاشه مناسب نیز از صفات دیگر آن است. موهای سیاه برانگوس راست ، کوتاه است . سر ، متوسط و پیشانی و پوزه پهن است . گاوها بدون کوهان اند. کیفیت گوشت از نظر میزان چربی درون ماهیچه ایی همانند آنگوس است. گوساله ها به آسانی زاده می شوند و بنابراین گاوهای نر برانگوس را می توان برای نژاد آمیزی با تلیسه های نژاد های دیگر بکار برد.
13- درات ماستر (Drought master) این نژاد در استرالیا ایجاد شد که ترکیب %50 برهمن و %50 شورت هورن دارد. دارای کوهانی کوچک و رنگ قرمز بوده و گاوها ممکن است شاخدار یا بی شاخ باشند. این گاو در شرایط سخت مانند گرمای زیاد و مراتع فقیر رشد مناسب دارند و هنگامی که تغذیه آنها بهتر شود ، به سرعت واکنش مناسب نشان می دهند. پایداری آنها نسبت به کنه زیاد است و در نتیجه از بیماریهایی که بوسیله کنه منتقل می شود کمتر آسیب می بینند.

14- ماری گری (Murray Grey)
منشأ این نژاد نیز استرالیا است و در منطقه ای واقع در دره رودخانه ماری بوجود آمده . در سال 1905 یک ماده گاو شورت هورن به رنگ ابرس که با یک گاو نر آنگوس جفتگیری کرده بود ، گوساله ای بدنیا آورد که رنگ آن خاکستری بود. این نژاد بسیار مقاوم و آرام بوده و از نظر جنسی زود رس است. تولید لاشه های پرگوشت و کم چربی از ویژگیهایی است که باعث موفقیت این نژاد شده است. در سال 1967 ، سه لاشه از استرالیا به انگلستان فرستاده شد تا در مسابقه ای شرکت کنند. این لاشه ها مقام اول تا سوم را بدست آوردند.
از سایر نژادها می توان به سنپول(Senpol) ، پینزگاوور(Pinzgaur)،ردپول(Redpoll)و … اشاره کرد.
نژادهای گاو شیری 1- ایر شایر (Ayrshire)
موطن اصلی این نژاد از استان ایر در اسکاتلند می باشد که در طی قرن هجدهم توسعه یافته است. ایر شایر به رنگ قرمز گیلاسی بوده و دیگر رنگهای آن قهوه ای مایل به قرمز ، قهوه ای یا سفید می باشد. رنگ سفید ممکن است مخلوط با قرمز یا قهوه ای باشد. رنگ مطلوب این نژاد که تولید کنندگان آن ترجیح می دهند. رنگ قرمز و سفید متمایز شده و رنگ سیاه یا راه راه سیاه در زمینه خاکستری می باشد. شاخهای ایر شایر دارای پیچش به سمت بالا و خارج می باشد و طول شاخ متوسط و نوک آن تیز می باشد. ایر شایر دارای پستانهایی متعادل بوده که در یک خط راست قرار دارند و نوک پستانها اندازه متوسطی دارند. به دلیل شرایط محیطی ( یعنی کوه ، تپه های خشن ، هوای سرد و باران زیاد) نژاد ایرشایر کاملاً مقاوم است. اندازه گاوها نسبتاً کوچک است. بنابراین گوساله های نر را نمی توان برای تولید گوشت پرورش داد. مگر اینکه گاوهای ماده با گاو نر نژادهای گوشتی ، نژاد آمیزی شوند. مقدار شیر تولیدی اینگونه گاوها نسبت به اندازه آنها خوب است و می توانند تا 4000 کیلوگرم شیر با %4 چربی تولید کنند.گلبولهای چربی ریز هستندو بنابراین به آسانی در بالای شیر جمع می شوند و از این نظر شیر این نژاد برای تولید پنیر بسیار مناسب است. به دلیل کمبود علوفه و وجود مراتع نا مرغوب نژاد ایرشایر با گذشت زمان به نژادی تبدیل شده که بیشترین قدرت استفاده از کمترین مقدار علوفه را دارد. برای پدید آوردن این نژاد بیشتر بر شکل پستان تأکید شده است. وزن ماده گاوها نزدیک به 600 کیلو گرم می باشد اما وزن گاوهای نر ممکن است به 900کیلوگرم هم برسد.
2- براون سوئیس (Brown swiss) منشاء این نژاد از کشور سویس بوده و احتمالا” یکی از قدیمی ترین نژادهای شیری می باشد . این نژاد در آلپ توسعه یافته و عقیده بر این است که هیچ نژاد خارجی دراین توسعه نقش نداشته است . در کندوکاوهای باستان شناسی در سویس ، اسکلت گاوهای متعلق به 4 هزار سال پیش از میلاد مسیح بدست آمده است که همانند اسکلت گاوهای براون امروزی است . در سویس گاوهای براون در فصل بهار چرای خود را از دامنه کوههای نزد آغاز کرده و به تدریج با نزدیک شدن تابستان در دامنه های فرازمند
گاوهای براون سوئیس برای این منظور گاوهایی بوجود آمده اند که تولید شیر آنها زیاد ولی چربی آنها اندک است. امروزه از این نژاد بیشتر بعنوان نژاد دو منظوره ( گوشت و شیر) استفاده می شود. تولید شیر براون سوئیس برای یک نژاد دومنظوره خوب است و به طور میانگین 4000کیلوگرم شیر با چربی 8/3 درصد چربی تولید می کند. تولید گوشت آن نیز خوب است. به گونه ایی که افزایش وزن روزانه برابر یک کیلوگرم برای گاوهای نرو گاوهای نر اخته یاد شده است. رنگ گاوها قهوه ای باز ( روشن) تا قهوه ای تیره ، متغیر است و موهای پیرامون پوزه ، درون گوش و پایین ساق ها معمولاً کم رنگتر است. شاخها بیشتر سفید ، انتهای آنها سیاه و اندازه آنها کوچک تا متوسط است. سر گاوهای براون سوئیس عریض و صورت آنها پهن است. براون سوئیس نژادی آرام بوده که به لجوج بودن شهرت یافته است. میانگین وزن گاو ماده، نزدیک به 600 کیلوگرم است و در گاو نر به 1000کیلوگرم می رسد.
3- گرنزی(Guernse ) موطن این نژاد از جزیره گرنزی در انگلستان است. رنگ حنایی باعلامتهای سفید رنگ روی بدن ، پوست زرد رنگ و پوزه نخودی رنگ از مشخصات این نژاد می باشد. شاخهای گرنزی به سمت بیرون انحنا داشته و رو به جلو می باشد که طول آن متوسط و نوک آن باریک و تیز است . گاوهای گرنزی اندکی بزرگتر از گاوهای جرزی هستند، اما شکل ظاهری و ویژگیهای شیر آنها همانند جرزی است. درصد چربی شیر گرنزی ، کمتر از نژاد جرزی است ، اما رنگ شیر گرنزی زردتر است که ناشی از کاروتن بیشتر در شیر آن است. گاوهای گرنزی به دلیل کوچک بودن اندام برای تولید گوشت مناسب نیستند. گاوهای گرنزی اندکی دیرتر از گاوهای جرزی بالغ می شوند و قدرت چرای آنها هم به خوبی گاوهای جرزی نیست رنگ بیشتر گاوهای گرنزی زرد آهویی است که گاهی لکه های سفیدی نیز دارد. پوزه به رنگ زرد کرمی ، سم ها زرد کاهی و انتهای دم سفید است. گاوهای گرنزی در انگلستان نزدیک به 3600 کیلوگرم شیر با 6/4 درصد چربی تولید می کنند. .. 4- هلشتاین(holstein) …………. مرکز پرورش این نژاد استان فریسلند واقع در شمال هلند بوده و از جمله پرشیر ترین نژادهای دنیا به شمار می آید.
رنگ این نژاد بصورت ابلق سیاه و سفید بوده و کلیه خصوصیات شیرواری را دارا می باشد و میزان تولید سالانه شیر آن در سال 1999 در حدود 10 تن اندازه گیری شده است.
گاوهای تاپ این نژاد تا 30 تن تولید در سال را داشته اند. مقدار چربی شیر در این نژاد مورد توجه نبوده و مقدار چربی شیر آنها در حدود 4/3 تا 2/4 درصد متغیر است .
در صد پروتئین شیر این نژاد در حدود 11/3 درصد گزارش شده اشت.
قد این گاو 35/1 تا 45/1 متر بوده و وزن گاوها به 700 الی 750 کیلوگر می رسد.
این گاو دارای سری ظریف، سینه ای فراخ و شاخی کوچک و پستانهایی شکیل و پررشد می باشد. این نژاد هر چند بومی کشور هلند است ولی در تمام کشورهای جهان به خوبی پرورش یافته و امروزه پر تعداد ترین گاو د ر جهان می باشد. اصیل ترین گاوهای هلشتاین رنگ پوستشان از مفصل مچ ( کارپ ) به پایین ، کاملاً سفید می باشد که این مورد ساده ترین روش برای تعیین اصالت گاوهای هلشتاین است، البته میزان تولید شیر و تولید مناسب تحت تاثیر این ویژگی نمی باشد و این ویژگی از اهمیت چندانی برخوردار نیست.
وزن تولد این نژاد حدود 42 کیلوگرم است که هنگام بلوغ نرهای آن تا حدود یک تن وزن را دارا می باشند.

نويسنده: علی جولانی-حسین ذوالفقاری تاريخ: جمعه 12 آبان 1391برچسب:, موضوع: <-PostCategory-> لينک به اين مطلب

اصول برورش گوساله و تلیسه

از آنجا که هر ساله در یک گله گاو شیری نزدیک به 25%حذ ف خواهد شد لذا بایستی مدیرگله تدبیر مناسبی جهت جایگزینی آنها بیندیشد.
دلایل حذف برخی گاوها در گله عبارتند از:
- تولید کم (که به آن حذف اختیاری می گویند)
- مشکلات تولید مثل
- ورم پستا ن
- صدمه دید ن
- مرگ
- فروش و ترکیب نا مناسب بدن
- کتوز و علل ناشناخته دیگر

به دو طریق می توان گله خود را تکمیل کرد :
1- پرورش گوساله های حاصل از گاوهای گله خود
2- خرید گوساله یا تلیسه از دیگر مزارع
البته خرید گوساله نسبت به خرید تلیسه ارجحیت دارد چرا که :
- ارزان تر از خرید تلیسه است
- امکان اشاعه بیماری کمتر است
- میزان رشد را می توان مهار کرد (تا چاق نشود)
- سن وفصل جفتگیری قابل کنترل است

تمام تلیسه های جایگزین باید با گاوهای نرهمان نژاد جفتگیری شوند
گو ساله های تلیسه های جایگزین باید ازلحاظ ژنتیکی نسبت به گوساله های دیگربرتری داشته باشند .

 

دستگاه گوارش گوساله:


حجم بیشتر معده گوساله تازه متولد شده را شیردان تشکیل می دهد که با افزایش سن میزان شکمبه افزایش می یابد.
با توجه به اینکه دردستگاه گوارش گوساله جوان هنوز میکروارگانیسمی رشد نیافته لذاویتامینهای گروه
Bوپروتئین مرغوب بایستی در اختیار آنها قرارگیرد.
تمام جیره های غذائی گوساله تازه متولد شده تا 10 روزگی باید از شیر باشد چرا که
آنزیمهای گوارشی برای تجزیه پروتئینهای پیچیده و کربوهیدراتها تا7الی10 روزگی وجود ندارد .
محصولات نهائی تخمیر از جمله ایزوبوتیریک اسید و ایزووالریت اسید محرک اصلی رشد پرزهای شکمبه هستند .

 

مدیریت زایمان :


در60 روز قبل از زایمان که به دوره خشک معروف است دو نوع جیره باید تنظیم کرد .که یکی از60روز به زایمان تا40روز به زایمان و دیگری از 20روز به زایش می باشد و جهت تعادل آنیون
کاتیون اجراء می گردد .
گاو خشک باید یک هفته قبل از زایمان به اتاق زایش انتقال یابد.
ابعاد زایشگاه 16تا25متر مربع مساحت دارد .
به ازاء هر 25 راس یک جایگاه زایش در نظر گرفته می شود.

تقریبا 5%گوساله ها در حین تولد مرده متولد می گردند که با یاری دادن گاو توسط شخص مجرب می توان آنها را نجات داد .
بعد از تولد گوساله و پس از قطع ناف گوساله شروع به تنفس می کند .
بند ناف باید از 5سانتیمتری بریده شود . برای ضد عفونی کردن بند ناف از الکل یا گیره پلاستیکی مخصوص استفاده می گردد .
گره زدن بند ناف نزدیک سطح بدن منجر به فتق ناف می گردد.
به منظور نابود کردن اجرام بیماریزا استفاده از تنتورید مناسب است .

آغوز
با توجه به اینکه آغوز حاوی پادتن (ایمنوگلبولینها)می باشد و از آنجا که هیچگونه پادتنی از خون مادراز طریق جفت به جنین وارد نگردیده لذا بلافاصله بعد از تولد بایستی آغوز را به مصرف گوساله رساند.
بین ترکیبات آغوز و شیر معمولی تفاوتهای زیادی وجود دارداما بیشترین تفاوت آنهامربوط به پروتئین است که نزدیک به 6 برابراز شیر بیشتر است .
البته میزان لاکتوز شیر معمولی از آغوز بیشتر است .
بعد از گذشت 24 ساعت از تولد،دستگاه گوارش گوساله قادر به جذب پادتنها نیست که به آن بسته شدن روده می گویند(
Gut closure)
گاوهای مسن (سه دوره شیردهی و بالاتر) نسبت به گاوهای جوان مقدار بیشتری از پادتنها را تولید می کند.

پرورش گوساله ها از تولد تا شیر گیری
تغذیه با خوراکهای مایع :
- شیر کامل غذائی با قابلیت هضم بالا برای گوساله ها می باشد .
- گوساله باید 8 تا 10 درصد وزن بدن خود شیر دریافت کند.
- در نژادهایی مثل جرزی گرنزی که درصد چربی شیر آنها بالاست می توان شیر را با نسبت 3.5به1 با آب گرم رقیق کرد .
- شیر حیوانی که به ورم پستان مبتلاست یا شیری که آنتی بیوتیک دارد را می توان به مصرف گوساله ها رساند.

استفاده از شیر جایگزین ،یک روش اقتصادی است زیرا هزینه آن نصف قیمت شیر کامل است
جایگزین شیر به صورت پودر تولید می شود و450گرم از آن را با 3.1 کیلو گرم آب رقیق می کنند.
جایگزین شیر حاوی 22%پروتئین است. مقدار چربی آن از3تا25%متغیر است .
افزودن املاح معدنی و ویتامینها به آن ضروری است.
خوراندن مقدار کمی آنتی بیوتیک به گوساله شیری سودمند است

پیش شروع کننده ها Prestarterغذاهای پلت شده خشکی هستند که مانند جایگزین شیر تهیه می شوند
پیش شروع کننده ها گوساله ها را طی 4 روز به خوردن غذای خشک عادت می دهند و موجب آغاز رشد خواهند شد.
زمانیکه مصرف پیش شروع کننده در گوساله به 230گرم در روز رسید ،آنوقت باید از شروع کننده لستفاده کرد.

شروع کننده گوساله Calf starter
گوساله از 4تا6روزگی به استفاده از شروع کننده باید ترغیب گردد.
مصرف شروع کننده باید به 1.8تا2.3 کیلوگرم در روز محدود گردد.
سیلوی ذرت و مرتع را قبل از 4تا6ماهگی نباید به مصرف گوساله رساند.

 

جایگاه


انواع مختلف جایگاه برای گوساله ها وجود دارد مانند جایگاه انفرادی به ابعاد 1.8*1.2متر
جایگاه مرتفع با کف مشبک
Elevated stalls که متحرک است و ابعاد آن 1.22*0.51
می باشد.
جایگاه باید 30 سانتی متر از زمین بلندتر باشد .

مدیریت شاخ سوزی گوساله ها در 2 تا4 هفتگی انجام می گیرد.

می توان از هیدروکسید پتاس استفاده کرد

برای بریدن شاخ تلیسه ها ر اره می توان بهره جست اما منجر به استرس وصدمه می گردد.

بیماریهای گوساله

درجه حرارت بحرانی درهفته اول زندگی گوساله می باشد.

تلفات گوساله ها در2تا3هفته اول زندگی زیاد است.

برای کاهش تلفات گوساله ها باید مادران آنها را خوب تغذیه کرد.

مصرف شیر نباید از 10% وزن بدن بالاتر رود .

اضافه کردن آنتی بیوتیک به شیر سودمند می باشد.

از جمله بیماریهای شایع در گوساله ها :

- عفونت خونی حاد گوساله Acute calf septicemia

- اسهال معمولی گوساله Common calf scours

- ذات الریه Pneumonia

 

پرورش گوساله از شیر گیری تا یکسالگی

 

مراقبت از گوساله ها از زمان شیر گیری تا یک سالگی یکی از کم زحمت ترین کارهای مدیریتی است.

مدت کوتاهی پس از شیرگیری ،گوساله ها را در گروههای 8تا10 راسی قرار می دهند.

لیس زدن سر پستانکها منجر به ورم پستان ورشد نامناسب پستان خواهد شد .

جیره گوساله ها تا4ماگی بید حداقل 16%پروتئین داشته باشد.

در مورد گوساله های 10ماهه و بالا تر می توان از علوفه مرغوب بهره جست .

مکمل ویتامین و املاح معدنی خصوصا فسفر برای گوساله ها مهم استک

اجرای برنامه واکسیناسیون با مشورت دامپزشک امری ضروری است.

 

 

 

پرورش تلیسه ها از 1 تا2 سالگی

 

هدف از پرورش تلیسه داشتن حیوانی با جثه مناسب و بزرگ است بطوریکه بتواند در 15 ماهگی یا کمتر ار آن جفتگیری نماید.

پرورش تلیسه های مسن تر از یکسال آسان و کم هزینه است.

2تا3ماه قبل از زایش باید تغذیه کنسانتره آغاز گردد .

تغذیه بیش از حد، تلیسه هایی بوجود می آورد که در هنگام زایمان چاق هستند وشیر کمتری تولید می کنند.

تغذیه کمتر از حد مطلوب نیز باعث کوچکتر شدن جثه ومشکلات سخت زایی می گردد.

امکانات جایگاه تلیسه ها نیاز به دقت بالایی ندارد

به ازاء هر 45 تلیسه یک آبشخور نیاز است.

 

تولید گوشت سفید Veal calf production

 

برخی گوساله های تو دلی (Bob veal calves) جهت گوشت سفید به کشتار می روند.

بهترین وزن برای فروش گوساله های با گوشت سفید 136 تا 182 کیلوگرم

می باشد.

برا 2تا3 هفته اول بایستی هر روز دمای رکتوم گرفته شود واگر از 39 درجه بالاتر رفت بایستی دامپزشک را مطلع کرد.

محیط داخلی گوساله دانی از نظر داشتن درجه حرارت ،رطوبت ومیزان تهویه باید مناسب باشد.

درجه حرارت باید بین 15.5 تا21 درجه باشد ورطوبت نسبی بیش از 50% نباشد.

تهویه ضعیف برای حفظ هوای تازه با حداقل آمونیاک ضروری است.

برای کنترل بهتر بیماریها در هر گوساله دانی باید کمتر از 50 گوساله قرار داد.

 

نويسنده: علی جولانی-حسین ذوالفقاری تاريخ: جمعه 12 آبان 1391برچسب:, موضوع: <-PostCategory-> لينک به اين مطلب

عکس های گاو

 

نويسنده: علی جولانی-حسین ذوالفقاری تاريخ: پنج شنبه 11 آبان 1391برچسب:, موضوع: <-PostCategory-> لينک به اين مطلب

عکس های گاو

 

نويسنده: علی جولانی-حسین ذوالفقاری تاريخ: پنج شنبه 11 آبان 1391برچسب:, موضوع: <-PostCategory-> لينک به اين مطلب

تغذیه استارتر غذای گوساله

 

دستگاه گوارش گوساله در هنگام تولد کامل نیست و کاملا مشابه دستگاه گوارشی یک حیوان تک معده­ ای عمل میکند. به منظور تبدیل گوساله از یک حیوان تک معده­ ای به نشخوار کننده لازم است هر چه سریعتر تغذیه با مواد خوراکی خشک بویژه غلات حاوی هیدراتهای کربن سریع­ التخمیر آغاز شود.

هدف اصلی تغذیه گوساله با مواد کنسانتره شروع کننده، فعال نمودن شکمبه و تکامل آن و برقراری فلور میکربی مطلوب در آن می­باشد.

خوراک استارتر گوساله به صورت پلت، تامین کننده مواد غذایی ضروری شامل پروتئین، انرژی، ویتامین­ها، مواد معدنی و افزودنی­های مجاز است. شکل پلت سبب می­شود از رشد بیش از حد پاپیل­ها و چسبیدن آنها به یکدیگر جلوگیری گردد.

به علاوه با مصرف این خوراک اطمینان حاصل می­گردد که گوساله همه اجزای خوراک را دریافت کرده است.

 

طریقه مصرف

خوراک پلت شده را می­توان به جای کنسانتره آردی از هفته دوم تولد به میزان 100 تا 200 گرم به ازای هر راس در اختیار گوساله قرارداد. مقدار مصرف این خوراک به موازات رشد گوساله و افزایش اشتها به سمت خوراک خشک افزایش می­یابد.

توصیه میشود از 6 الی 7 هفتگی روزانه 100 تا 200 گرم یونجه خشک خرد شده نیز در کنار استارتر قرار داده شود.

 

اجزای استارتر

غلات شامل: ذرت، جو، سبوس گندم، منابع پروتئین گیاهی، ملاس چغندر قند، ویتامین­ها و مواد معدنی و افزودنی­های مجاز می­باشد.

 

آنالیز

هرکیلوگرم خوراک استارتر پلت شده شامل موارد زیر می باشد.

حداقل پروتئین خام

180 گرم

ویتامین A

10،000 واحد در کیلوگرم

حداقل چربی خام

30 گرم

ویتامین D3

2،000 واحد در کیلوگرم

حداکثر الیاف خام

48 گرم

ویتامین E

100 واحد در کیلوگرم

حداکثر خاکستر

60 گرم

ویتامین گروه B

در حد نیاز

حداقل کلسیم

60 گرم

میکرو مینرال­ها

در حد نیاز

حداقل فسفر

40 گرم

افزودنی­های مجاز

در حد نیاز

 

شکل فیزیکی خوراک استارتر گوساله

شکل فیزیکی بویژه اندازه ذرات تشکیل دهنده خوراک، در تهیه خوراک استارتر گوساله بسیار اهمیت دارد. خوراک کنسانتره­ ای که بسیار آسیاب شده و نرم و ریز باشد نه­ تنها سبب کاهش مصرف خوراک کنسانتره شده بلکه به دلیل تجمع ذرات خوراک در بین پاپیل­ها سبب تشدید پاراکراتوز شکمبه می­شود.

اصولا گوساله ترجیح می­دهد خوراک زبر دانه درشت بخورد.

بر اساس اصول تغذیه باید تلاش کرد گوساله­ های جوان، مصرف خوراک استارتر خشک را از اولین روزهای پس از تولد شروع کنند، مصرف این خوراک سبب رشد بافت اپی تلیوم شکمبه و هزارلا شده که جذب فراورده­ های تخمیر شده از هضم را انجام می­دهند.

باید مدیریت تغذیه در این مرحله به نحوی باشد که گوساله بدون هیچ مشکل و استرسی به سرعت از مصرف خوراک مایع (شیر یا جایگزین شیر) به مصرف خوراک خشک و خشبی روی آورد.

 

 

مزیت­ های خوراک استارتر پلت شده

1) طی فرایند تهیه و تولید خوراک بصورت پلت، مواد تحت حرارت بالا قرار می­گیرند و بدین وسیله کلیه عوامل باکتریایی و یا ویروسی موجود در اجزاء تشکیل دهنده خوراک از بین می­روند. بنابراین خوراک پلت شده از نظر بهداشتی در مقایسه با خوراک آردی سالم­تر بوده و از شرایط بهتری برخوردار است.

2) بطور کلی گوساله خوراک پلت شده را نسبت به خوراک آردی مش، بیشتر ترجیح می­دهد. بنابراین میزان مصرف خوراک پلت شده بیشتر از میزان مصرف به صورت آردی خواهد بود. این امر سبب می­شود وزن­ گیری گوساله­ هایی که از خوراک پلت استفاده می­کنند به طور معنی­ داری بیشتر از میزان وزن­ گیری گوساله­ هایی باشد که از خوراک آردی استفاده می­کنند.

3) میزان ریخت و پاش خوراک پلت شده، از خوراک آردی به مراتب کمتر خواهد بود. گوساله­ ها عادت دارند با پوزه خود با خوراک آردی بازی کنند و معمولا مقادیری از خوراک به اطراف سطل حاوی خوراک آردی گوساله­ ها بیرون ریخته می­شود. اما در صورت استفاده از خوراک استارتر پلت شده، این ریخت و پاش­ ها به مراتب کمتر خواهد بود.

4) در صورت استفاده از خوراک پلت شده، گوساله­ ها قادر نخواهند بود اجزاء خوراک را از هم جدا کنند بلکه مصرف پلت سبب می­شود همه اجزاء بکاررفته در فرمولاسیون خوراک، یکنواخت به مصرف گوساله برسد. لذا این اطمینان حاصل خواهد شد که گوساله کل اجزاء بکاررفته در خوراک پلت شده را دریافت نموده است.

5) خوراک پلت شده، خوراک آماده مصرف می­باشد و دیگر نیازی به فرمولاسیون و مخلوط کردن اجزای خوراک در دامداری نمی­باشد. بنابراین مصرف خوراک پلت شده علاوه بر صرفه­ جویی، سرمایه­ گذاری مواد اولیه و بهداشتی بودن مواد، در هزینه ساخت و افت انبار صرفه جویی میکند.

 

برنامه غذایی گوساله

  • خوراندن آغوز سالم و پاکیزه و دارای غلظت مناسب ایمو­نوگلوبین­ها بلافاصله پس از تولد و تکرار آن به­ طوری که گوساله در 8 ساعت اول زندگی بسته به وزن بدن 6 تا 8 لیتر آغوز دریافت کند.
  • ادامه خوراندن آغوز و آغوز در حال تبدیل به شیر تا 2 الی 3 روزگی.
  • به دلیل کم بودن حجم شیردان، در هفته اول تولد بیش از 1/5 لیتر در وعده شیر به گوساله داده نشود.
  • آب سالم و تمیز باید از روز دوم در اختیار گوساله باشد.
  • 2 ساعت قبل و 2 ساعت بعد از شیردهی آب از دسترس گوساله خارج شود.
  • استارتر از 4 الی 5 روزگی به میزان کم به منظور آشنایی گوساله با آن در ظرفی تمیز در اختیار گوساله قرار داده شود.
  • استارتر باقیمانده از روز قبل باید دور ریخته شود و استارتر جدید جایگزین آن شود.
  • به تدریج و با افزایش مصرف، میزان استارتری که در سطل جلوی گوساله ریخته می­شود افزایش یابد.
  • شروع تغذیه با یونجه از 6 الی 7 هفتگی روزانه به میزان 100 گرم از یونجه کامل خرد شده با کیفیت بالا.
  • زمانی که گوساله روزانه 2/5 کیلو از مجموع کنسانتره و یونجه را بخورد، می­توان گوساله را از شیر گرفت. زمان شروع از شیرگیری، گوساله باید حداقل 90 کیلو وزن داشته باشد.
  • از شیر گیری باید به تدریج و طی یک پروسه 10 الی 14 روزه انجام شود.

 

سن گوساله

تعداد وعده

لیتر شیر در هر وعده

محصول

آب

استارتر

2-1 روزگی

4-3

1 الی 1/5

آغوز

-

-

3 روزگی

3-2

1 الی 1/5

آغوز – شیرگاو

دسترسی آزاد

-

7-4 روزگی

2

1/5

شیر

دسترسی آزاد

شروع استارتر

2 هفتگی

2

2

شیر

دسترسی آزاد

میزان مورد نیاز

3 هفتگی

2

2/5

شیر

دسترسی آزاد

میزان مورد نیاز

7-4 هفتگی

2

2/5 الی 3

شیر

دسترسی آزاد

میزان مورد نیاز

8 هفتگی

2

2 الی 2/5

شیر

دسترسی آزاد

میزان مورد نیاز

9 هفتگی

2

1/5 الی 2

شیر

دسترسی آزاد

میزان مورد نیاز

در صورتیکه گوساله در این زمان (9 هفتگی) شرایط از شیرگیری یعنی وزن بالای 90 کیلو و مصرف حداقل 2/5 کیلو از مجموع کنسانتره و یونجه را داشته باشد، کاهش شیر شروع می شود، در غیر این صورت مصرف شیر مطابق قبل می ماند.

10 هفتگی

2

1 الی 1/5

شیر

دسترسی آزاد

میزان مورد نیاز

11 هفتگی

1

1

شیر

دسترسی آزاد

میزان مورد نیاز

 

نويسنده: علی جولانی-حسین ذوالفقاری تاريخ: چهار شنبه 10 آبان 1391برچسب:, موضوع: <-PostCategory-> لينک به اين مطلب

مهندسی تولید دامی
نويسنده: علی جولانی-حسین ذوالفقاری تاريخ: چهار شنبه 10 آبان 1391برچسب:, موضوع: <-PostCategory-> لينک به اين مطلب

درباره وبلاگ

به وبلاک دامداری five.tan خوش امدید

نويسندگان

لينکهاي روزانه

جستجوي مطالب

طراح قالب

© All Rights Reserved to 1001alijolani.LoxBlog.Com | Template By: NazTarin.Com